பேருந்தில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது.நான் நெரிசலில் சிக்கி தவித்துக்கொண்டிருந்தேன்.அவள் எனக்கு முன்பு நின்றுக்கொண்டிருந்தாள்.பேருந்தின் ஒவ்வொரு குலுக்கலின் போதும் அவள் மீது என் உடல் பட்டுவிலகியது சில முறை வேண்டுமென்றே இடித்தேன்.
அடுத்த பேருந்து நிலையம் வந்தது.கூட்டம் இப்பொழுது மேலும் அதிகமானது.எங்களுக்கு இடையேயான இடைவெளி காணாமல் போனது எனது உடல் அவள் உடலோடு முற்றிலும் ஒன்றியது.கூட்டநெரிசல் எனக்கு வசதியாக போனது என்னை பின்னால் இருப்பவர்கள் நெருக்க நான் அவளை நெருக்கினேன்.
என் மூச்சு அவள் கழுத்தில் பட்டு வெப்பத்தை உண்டாக்கியிருக்க வேண்டும் அவள் சட்டென திரும்பி பார்த்து முறைத்தாள்.
நான் சட்டென முகத்தை வேறு பக்கமாக திருப்பிக்கொண்டேன் அவள் முறைத்து பார்த்தபடி நகர்ந்து செல்லமுற்பட்டாள் ஆனால் முடியவில்லை கூட்டநெரிசல் மேலும் வலுவடைய என் உறுப்பு அவள் பின்புற பிளவில் சென்று ஒளிந்து கொண்டது.அவள் உடலை குறுக்கினாள்.அவள் கை நடுங்கியதை நான் பார்த்தேன். அந்த மழைக்கு அவளின் சூடான உடல் எனக்கு கதகதப்பாக இருந்தது.
என் உறுப்பு அவள் பின்புறபிளவை உரசிய படி விரைத்து கொண்டிருந்தது அந்த பிளவின் சூட்டை அனுபவித்து கொண்டிருந்தது.அவள் கையை கம்பியின் மீது வைத்து அழுத்திக்கொண்டாள்.நான் இன்னும் நெருங்கி அவள் காதில் ஊதினேன்.அவள் பிடிக்காததை போல் தலையை வேறு பக்கம் திருப்பி கொண்டாள்.
எனக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.நான் இது போல நினைத்தது கூட இல்லை ஆனால் இன்று நானே இவ்வாறு நடந்து கொள்வதை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டேன் இதில் ஆச்சரியபடுவதற்கு என்ன இவளை பார்த்து எதுவும் தோன்றவில்லை என்றால் அவன் ஆம்பிளையே கிடையாது.
அவள் இறங்க வேண்டிய ஸ்டாப் வந்தது.
“இறையூர் எல்லாரும் இறங்குங்க” என்றார் கண்டக்டர்.
அவள் விட்டா போதும் என சிட்டா பறந்துட்டா
எனக்கு டிரைவர் மேல் ஆத்திரமாக வந்தது “யோவ்! ஏன்யா இவ்வளவு சீக்கிரமாக வந்த என்று அவர் சொட்டை தலையில் “நச்” சென்று ஒன்று வைக்க வேண்டும் என்று இருந்தது ஆனால் அடக்கிக்கொண்டேன்.
அவள் இறங்கிபோய் விட்டாள்.பேருந்து நகர்ந்தது.ஆனால் அவள் வாசனை இன்னும் நகராமல் அங்கே இருந்தது.
இதோ அடுத்த ஸ்டாப்பில் எனது பள்ளி வந்துவிடும் இனி அவளை பார்ப்பேனா மாட்டேனா என தெரியவில்லை ஆனால் அவளுடன் இருந்த இந்த நிமிடங்கள் என்றும் நினைத்தாலும் இனிக்கும்.
ப்ரேயர் முடிந்து விட்டதுக்கு அடையாளமாய் கொடிகம்பத்தில் நமது தேசிய கொடி பறந்து கொண்டிருந்தது. அனைவரும் வகுப்பறைக்கு சென்றுவிட்டனர். என்னுடன் ஐந்து பேர் லேட்டாக வந்திருந்தனர் அனைவருக்கும் கை நடுங்கியது காரணம் மந்தாகினி டீச்சர்.
அவர்தான் எங்கள் பி.டி டீச்சர் பெயருக்கு ஏற்ற படி கோபக்காரர் எவ்வளவு பெரிய மாணவனையும் கைநீட்டி அடிக்க கூடிய தைரியம் அந்த பள்ளியிலே அவருக்கு மட்டும்தான் இருக்கிறது
பள்ளியையே தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பவர்.அவரை கண்டால் மீசை வைத்த மாணவன் கூட ஓண்ணுக்கு போவான்.
அவரின் ஆயுதமான தேக்கு மரக்குச்சியுடன் எங்களை நோக்கி வந்தார்.அய்யோ போச்சே இன்னிக்கி இந்த குச்சி உடையும் வரை விடமாட்டார் என புலம்பினேன்
“டெய்லி லேட்டா வரதே உங்களுக்கு வேளையா போச்சீங்கடா.இன்னிக்கு உரிக்கிர உரியில நாளைலேர்ந்து நீங்க லேட்டாவே வரக்கூடாது”
“படீர்!படீர்!”
“அய்யோ இனிமே லேட்டா வரமாட்டேன் டீச்சர்”என அலறினார்கள்
“நீ ஏன்டா ஷீ போடல ”
“டீச்சர் மறந்துட்டேன் டீச்சர்?? நாளைக்கு வரும்போது போட்டுட்டு வரேன் டீச்சர்”என அலறினர்.
அடுத்து நான்தான் என்னை நெருங்கி வந்து “சாருக்கு தனியா சொல்லனுமா கைய நீட்டுடா”என்றார்.
நான் கண்களை இருக்க மூடிக்கொண்டு கைகளை நீட்டினேன்.
அவர் குச்சியை ஓங்கிய வினாடி
“மேடம் உங்க ஃப்ரண்ட் வந்திருக்காங்க பேரு பூம்பொழில் விசிட்டர்ஸ் ரூம்ல உட்கார வச்சிருக்கேன்” என்று ஃபியூன் சொல்லிவிட்டு போனான்.
அவர் அடிக்க வந்த கையை இறக்கிவிட்டு “தோ..வரேன்னு சொல்லு ” என்று என்னை பார்த்து “நாளைல இருந்து உன்னை இங்க பார்த்தேன் கை பழுத்துடும் போ..”என்று கூறி பிரேயர் ஹாலில் இருந்து வலதுபக்கம் இருக்கும் விசிட்டர்ஸ் ரூமை நோக்கி நடந்தாள்