ஹாய் வசந்த்.. உன் உடம்பு முழுக்க எப்ப எனக்கு குடுப்ப.?” இப்படி இருந்தது அந்த தகவல். வசந்த் இப்போது பதில் அனுப்பினான்.
“ஹாய் அன்சாரி. என் உடம்பு உனக்கு எப்பவும் கிடைக்கும். இப்ப கூட இஷ்டப்பட்டா வா.” என்று அனுப்பினான். பதிலுக்கு காத்திருந்தான். ஏறக்குறைய ஒரு மணி நேரம் ஆகியும் பதில்லில்லை. வசந்த் விடுவதாயில்லை.
“என்ன அன்சாரி. பதிலே காணோம்.” மீண்டும் ஒரு தகவல் அனுப்பினான்.
“அன்சாரியா.? யார் அது.?” என்று பதில் வந்தது.
“நீ தான் அன்சாரி. காலைல நீ பூஸ்டர் பேக் போட்டியே அப்பவே உன் நம்பர்தான்னு கண்டுபிடிச்சிட்டேன்..” வசந்த் தகவல் அனுப்பினான்.
“ஐயோ. சாரி வசந்த். தப்பா நினைக்காத. நான் தான் அன்சாரி. சாரி சாரி.” அவன் பயந்து போயிருப்பது தெரிந்தது.
“லூசு அன்சாரி. சாரியாவது கீரியாவது. உன்ன பார்த்து பார்த்து நான் ஏங்காத நாளே இல்ல. இவ்ளோ நாள் வேஸ்ட் பண்ணிட்டோமேன்னு எனக்கு என் மேலயே ஆத்திரமா வருது.” வசந்த் திரும்பி அனுப்பினான்.
“ஹேய். ரியலி. வாவ். எப்ப நாம மீட் பண்ணலாம்னு சொல்லு.?” அன்சாரி கேட்டான்.
“சொல்றேண்டா. எங்க வீட்ல அடுத்த வாரம் ரெண்டு நாள் எல்லாரும் ஊருக்கு போறாங்க. அந்த சமயத்துல சொல்றேன். ஆமா, உனக்கு யாராவது ஆளு இருக்காங்களா.? எப்படி சமாளிக்கிற..?” வசந்த் ஆச்சரியமாய்க் கேட்டான்.
“அத ஏன் கேக்குற.? அதான் ஆட்டோ சிவா இருக்கானே. அவன் அடிக்கடி என்கூட பண்ணுவான்.” அன்சாரி கேட்டான்.
“நிஜமாவா சொல்ற.?” வசந்த்திற்கு ஆச்சரியமாகவும், ஒரு புறம் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது.
“நிஜமா தாண்டா.” அன்சாரி சொன்னான்.
“சிவாவ நினச்சு நான் கையடிக்காத நாளில்ல தெரியுமா.?” வசந்த் வெளிப்படையாகச் சொன்னான்.
“அப்படியா. ரொம்ப நல்லதா போச்சு. நான் வரும் போது சிவாவையும் கூட்டிட்டு வர்றேன்.” அன்சாரி சொன்னான்.
“வாவ்.. கண்டிப்பாடா. ரெண்டு பேரும் வந்தா நான் வேணாம்னா சொல்லப்போறேன்.. கண்டிப்பா நாம மூணு பேரும் சேர்ந்து நல்லா என்ஜாய் பண்ணலாம்.” வசந்த் சொன்னான்.
இப்படியே அவர்கள் இருவரும் தகவல்களைப் பரிமாறிக் கொண்டனர். அன்று இரவு முழுதும் வசந்த் தூங்குவதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டான். அவன் உடல் முழுதும் வாடிப் போனது. மறுநாள் காலை வழக்கம் போல் கல்லூரிக்குப் புறப்பட்டு சிவாவின் ஆட்டோவில் ஏறிய போது, சிவா இவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். எவ்வளவு கவர்ச்சியாக இருக்கிறான் சிவா என நினைத்துக் கொண்டான். வசந்த் அமர்ந்தவுடன்,
“இப்படி தள்ளி உக்காரு வசந்த்” என்று சொல்லிக் கொண்டே சிவா அவன் இடையில் கையை வைத்து நகர்ந்தினான். சிவாவின் கைகள் தன் இடையைச் சுற்றியவுடன், வசந்த்தின் உடல் முழுதும் ஜிவ்வென்ற ஒரு உணர்ச்சி பரவியது. அவன் நெளிந்தான். சிவாவோ, இடையை நன்றாய் வருடி தன் கைகளால் ஒரு அழுத்து அழுத்திவிட்டுத் தான் ஓய்ந்தான்.
“நேத்து நம்ம அன்சாரி ஃபோன் பண்ணி விஷயத்த சொன்னான்.” சிவா, வசந்த்திற்கு புரியுமாறும் வேறு யாருக்கும் புரியாதவாறும் சொன்னான்.
“ஓ. சரி. சரி. நான் அடுத்த வாரத்துல சொல்றேன்..” வசந்த்தும் அப்படியே பேசினான்.
ஆட்டோவில் இருந்து இறங்கியவுடன், நேரே செல்ஃபோன் ரீச்சார்ஜ் கடைக்குச் சென்றான். அன்சாரி அங்கு அமர்ந்திருந்தான். வசந்த்-ஐ பார்த்தவுடன் புன்னகைத்தான். இது வரை அவன் சிரித்து வசந்த் பார்த்ததே இல்லை. வசந்த் கல்லூரிக்குச் சென்றுவிட்டான். அன்று இரவு ஏறக்குறைய ஒரு திட்டத்தை வசந்த் வகுத்துவிட்டான். அதாவது அடுத்த வாரம் செவ்வாய் மாலை அவன் அத்தையும் மாமாவும் கிளம்பி ஒரு திருமணத்திற்காக நாசிக் செல்கிறார்கள். வருவதற்கு இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஆகும். இரவில் வசந்த்திற்கு துணையாக வேலைக்கார கிழவன் படுத்துக் கொள்வான். ஆனால், அவனை இரவில் அவன் வீட்டிற்கு அனுப்பிவிடுவதென வசந்த் முடிவு செய்தான். கிழவனிடம் தன் நண்பர்கள் தனக்கு துணையாய் வருவதாக கூறி அனுப்பிவிட்டால் அவர் சென்றுவிடுவார் என வசந்த்திற்கு தெரியும்.
திட்டம் சிவாவிடமும், அன்சாரியிடமும் தெரிவிக்கப்பட்டது. செவ்வாய் இரவு கடைசி சவாரி வரும் போது, அன்சாரியை அழைத்துக் கொண்டு வருவதாய் முடிவு செய்யப்பட்டது.
அன்று இரவும் வந்தது. மணித்துளிகள் செல்லச் செல்ல வசந்த்தின் உற்சாகம் கூடிக்கொண்டே வந்தது. படபடப்பும் அதிகமாகியது. அவன் வீட்டின் மேல் மாடியில் நின்று கொண்டு தெருவையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் வீடு தனி சுற்றுச் சுவர்க்குள் இருக்கும் பெரிய மாளிகை ஆகும். சுற்றிலும் கொஞ்சம் தோட்டமும் உண்டு. தனிமை அதிகம் இருக்கும் சூழல் அங்கு நிலவியது. அவன் வீட்டுக்கு முன்புறம் இருக்கும் ஒரு தெருவில் தான் சிவாவின் வீடு இருக்கிறது. அதனால் அவன் வந்து சேர கொஞ்ச நேரம் தான் ஆகும் வீட்டிலிருந்து.
கதவு திறக்கப்பட்டது. சிவாவும், அன்சாரியும் உள்ளே வந்து கதவைச் சாத்தினர். வசந்த்திற்கு உடல் முழுதும் ரத்தம் சூடாகியது. வசந்த் வாசற்கதவைத் திறக்க ஓடி வந்தான். கதவைத் திறந்தவுடன் அங்கு சிவாவும் அன்சாரியும் மிகவும் புத்துணர்ச்சியுடன் நிற்பதைக் கண்டான். அப்போது தான் குளித்துவிட்டு புது ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு வந்திருப்பதைக் கவனித்தான். அவர்களின் ஆணழகில் கிறங்கிப் போனான் வசந்த். சிவாவும் அன்சாரியும் உள்ளே வந்தனர். அவர்களை நேராக மாடிக்கு அழைத்துச் சென்றான் வசந்த். அங்குதான் அவன் அத்தையும் மாமாவும் தூங்கும் முக்கிய படுக்கையறை உள்ளது. முழுதும் குளிர்சாதன வசதி செய்யப்பட்ட மிகப் பெரிய அறையாகிய அதில் கட்டில் மிகவும் பெரியது. அதனால் அந்த அறையையே வசந்த் தெரிவு செய்திருந்தான். அவன் அறைக்குள் சென்றவுடன் அவன் பின்னாலேயே வந்த அன்சாரி அவனை பின்புறமாக அனைத்துக் கொண்டான்.
சிவா முன்புறம் வந்து வசந்த்தின் தலையைப் பிடித்து தன் முகத்தில் வைத்து அழுத்தி, அவன் இதழ்களைக் கடித்து முத்தமிட்டான். வசந்த்திடமிருந்து மிக மெல்லிய முனகல் சத்தம் கேட்டது. பின் புறமாக அன்சாரி வசந்த்தின் கழுத்தில் தன் உதடுகளை உரசியும் வெப்ப மூச்சுக்காற்றால் கிளர்ச்சியுண்டாக்கியும் வசந்த்தை தயார்படுத்தினர். வசந்த் அப்படியே சரணடைந்தான். எந்த எதிர்ப்பும் தெரிவிக்கவில்லை. சிவாவும் அன்சாரியும் சேர்ந்து வசந்த்தை கட்டிலில் தள்ளினர். அவன் அப்படியே விழுந்து கிடந்தான். இரண்டு நிமிடத்தில் அவன் ஆடைகள் விடைபெற்றன. ஒரு புறம் சிவா, ஒரு புறம் அன்சாரி என இருவரும் சேர்ந்து வசந்த்தின் உடலை சுவைத்தனர். அவன் மார்பின் மென்மையான சதைகளை சிவா நறுக்நறுக்கென கடித்தும், அன்சாரி ஈரமான நாக்கால் நக்கி, உதடுகளால் உளப்பியும் அவனை தத்தமது முறைகளில் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தனர். வசந்த்தின் கண்கள் செருகிக் கொண்டன. அவன் வாய் திறந்து கொண்டு அவன் ஆவென்றும் கேவென்றும் கத்தினான். அவன் எவ்வளவு வேண்டுமானலும் கத்தலாம். யாருக்கும் கேட்காது அந்த அறையைத் தாண்டி.